สายธาร ผู้หญิงตัวคนเดียวที่ต้องอยู่ท่ามกลางความเกลียดชังของอัคคี เชอร์รอสติ ผู้ชายร้ายกาจที่คอยเหยียบย่ำให้จมดินทุกๆ ครั้งที่เจอหน้ากัน ความโกรธเกลียดไม่ได้มีสาเหตุมาจากตัวเธอ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ฟังเหตุผล ตั้งป้อมตีหน้ายักษ์ สาดใส่ถ้อยคำผรุสวาทอย่างไม่แคร์ใคร
ถ้าหล่อนไม่ใช่น้องสาวอดีตเมียเด็กของบิดา แถมยังได้รับความเอ็นดูถึงขั้นส่งเสียให้เรียนจนจบเขาก็คงไม่เกลียดน้ำหน้าเธอขนาดนี้ แต่ถ้าจะให้คนอย่างนายอัคคีตบตีก็เห็นจะไม่ใช่วีถีของลูกผู้ชาย มันคงจะดีกว่าเป็นไหนๆ ถ้าเขาจะกระชากเธอขึ้นมาไว้บนเตียง แล้วได้สัมผัสรสชาติจากเธอ!
----------------------
“คุณเมาแล้วคงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าปล่อยฉันสิ"
สายธารพยายามยกมือขึ้นดันร่างของเขาเพื่อให้เขาปล่อยมือ ในเมื่อไม่ชอบขี้หน้าเธอแล้วเขาจะมาสนใจทำไมกัน คอยแต่จะมาหาเรื่องว่าให้เธอเจ็บใจ เขามันคนโรคจิต
"คนอย่างฉันเหรอจะเมา ไม่เมาง่ายๆ หรอก เหล้าแค่ไม่กี่แก้วไม่ทำให้เมาได้ แต่เธอได้กลิ่นแบบนี้แสดงว่าจมูกดีเหมือนกัน" อัคคีกระตุกยิ้มมุมปากหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างยียวน พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ มากขึ้น
"อย่ามาหาเรื่องฉันนะ ปล่อยไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย" สายธารเริ่มใจคอไม่มีทำไมตรงนี้ไม่มีคนเดินผ่านมาเลย เธอเริ่มกระวนกระวายใจด้วยความหวาดหวั่น
"กล้าร้องเหรอ!" อัคคีกระซิบถามด้วยท่าทางคุกคามจนสายธารใจสั่น
"ถ้าคุณไม่หยุดฉันจะตะโกน"
"และถ้าฉันจับไว้แบบนี้เธอจะตะโกนได้ไหม!?"
-------------------------
