ทระนง คำโปรย
ขึ้นชื่อว่ารัก มักจะมาในหลายรูปแบบ ต่างช่วงเวลา ต่างคนต่างสถานที่
เข้ามาในชีวิตเรา... หลอกล่อ ยั่วเย้า และทำให้ติดกับ
เฉกเช่นเดียวกับบุรุษทั้งหกที่เข้ามาในชีวิตของฟางลั่วซี
-----------------
อู๋อี้...
เขาเคยบอกกับนางว่า “ต้องมีสักวัน ที่ข้าจะเป็นฮ่องเต้ของแผ่นดินนี้ ข้าจะทำให้ราษฎรอยู่เย็นเป็นสุข มีกินมีใช้ไม่ขาดสาย ข้าจะทำให้แผ่นดินงดงามราวกับภาพวาด”
แต่ท้ายที่สุดเขากลับบอกกับนางว่า “เสี่ยวฮวา วันที่ข้ามีความสุขมากที่สุดในชีวิตก็คือวันวานที่ได้อยู่กับเจ้า หากชาตินี้ข้าไร้บุญวาสนาไม่สามารถอยู่ร่วมกับเจ้าไปจนแก่เฒ่าได้ ชาติหน้ามีจริงข้าก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากเจ้าเป็นอันขาด แผ่นดินนี้... เพราะมีเจ้าถึงงดงามดังภาพวาด”
-------------------
หลิวซิว
เคยรู้สึกเช่นนี้หรือไม่
ทั้งๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่กลับเหมือนไกลสุดขอบฟ้า
ทั้งๆ ที่คิดถึงมาก แต่กลับไม่สามารถเดินเข้าไปหาได้
ทั้งๆ ที่เจ็บปวด แต่กลับต้องยิ้ม
กับบุรุษผู้นี้ นางเคยตะโกนถามเขาว่า “หลิวซิว วันนี้ที่ข้ามา เพียงอยากจะถามท่านหนึ่งประโยค ท่านยอมที่จะล้มเลิกการแต่งงานกับฉีซิน ออกไปท่องโลกกว้างกับข้า ร่วมเดินทางไปสุดหล้าฟ้าเขียวตามคำสาบานของเราหรือไม่?”
------------------
ซ่งจื่อซิง
“ข้าสามารถใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องรั้งเจ้าเอาไว้ บังคับใจและกายของเจ้า เมื่อคืนข้ายืนตากฝนทั้งคืน ความเหนื่อยและความโกรธสะสมมากพอที่จะระเบิดออกมา ข้าคิดว่าข้าจะทำเช่นนั้น แต่เมื่อข้าเห็นเจ้าปรากฎกายขึ้น ความรู้สึกนั้นพลันหายไปอย่างน่าประหลาด ข้าจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้ในตอนแรก ปล่อยเจ้าไป... แต่หากครั้งหน้าเจอกัน หากเจ้ากลับมาอยู่ข้างกายข้าอีก ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไร ข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้าจากข้าไปอีกแล้ว!”
------------------
เฉินตงเย่า
เพราะเขารู้จุดอ่อนของฟางลั่วซีโดยบังเอิญ รู้ว่าฟางลั่วซีเป็นคนประหลาด
หากเจ้าเก่งกว่านาง นางเห็นว่าสู้ไม่ได้ก็จะหนี
หากเจ้าด้อยกว่านาง เมื่อนางชนะแล้วก็จะพูดสั่งสอนเจ้าก่อนจากไป
หากเจ้าฝีมือทัดเทียมกันกับนาง นางก็จะไม่ยอม ต้องสู้กันให้รู้ผลแพ้ชนะ
และหากเจ้าแสร้งออมมือให้นาง นางก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะสู้ต่อ
ดังนั้น เขาจึงทำได้แค่เพียงหยอกเย้าและยั่วแหย่เพื่อรั้งนางไว้กับตนให้นานที่สุด
----------------------
อู๋ฉี
“ข้านั่งอยู่บนตำแหน่งที่อ้างว้าง กุมชีวิตของคนไว้ทั่วหล้า มีในสิ่งที่บุรุษทุกคนใฝ่ฝัน ข้ามีมันแล้วก็เท่ากับข้ามีทุกสิ่ง แต่ข้า... ใจของข้า.... ช่างว่างเปล่า ข้าไม่มีมิตรแท้เลยสักคน... แต่ข้ามีความหวัง หวังว่าสายสัมพันธ์ระหว่างพวกเราจะไม่เปลี่ยนแปลงไป ข้าจะใช้ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมด เพื่อปกป้องไม่ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนั้น”
-----------------------
ถังเยี่ย
ทุกคืนก่อนหน้า เขาจะกระโดดขึ้นไปบนหลังคาเพื่อเป่าขลุ่ย เสียงขลุ่ยของเขาเป็นสัณญาณชนิดหนึ่ง ที่ทำให้คนในกลุ่มนักฆ่าถังลี่รู้ตำแหน่งของเขา นับตั้งแต่ครั้งแรกที่นางได้อยู่เป็นเพื่อน นางฟังเขาเป่าขลุ่ยจนถือเป็นเรื่องที่เคยชิน เขารับรู้ถึงความสุขของการมีใครบางคนเฝ้ารอตน
ทุกคืนที่เขาเป่าขลุ่ย นางก็จะนั่งรออยู่ด้านหลังของเขา ฟังเขาเป่าขลุ่ยจนคล้อยหลับไป
ทุกครั้งหลังจากนางนอนหลับ เขาจะวางขลุ่ยลง และนั่งจ้องนางบ้าง
เจ้าฟังข้า ข้ามองเจ้า...
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่ไร้เสียง แต่กลับก่อให้เกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
------------------------
คนอย่างฟางลั่วซีไม่ได้มีไว้เพื่อเลือก หรือถูกเลือก
สุดท้ายแล้วเรื่องทั้งหมดจะลงเอยอย่างไร
ใครจะเป็นผู้ที่ได้หัวใจทระนงของนางไปครอบครอง!
