แม้ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี แต่ ลูวินซ์ ก็ยังจำกลิ่นกายหอมกรุ่นและรสจูบแสนหวานของเธอได้
อย่างดี สี่ปีเต็มที่เขาเฝ้าตามหาแม่ยอดดวงใจมาตลอด และในที่สุดวันที่เขาจะได้เธอกลับมาอยู่ในอ้อม
กอดอีกครั้งก็มาถึง! แต่แล้วทุกอย่างก็ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อคนที่โหยหากลับไม่ยอมให้ความ
ร่วมมือ มิหนำซำ้ยังทำท่าทีราวกับรังเกียจเขาเสียเต็มประดาอีกด้วย!
ใครเลยจะรู้ว่า วีนัส ต้องเจ็บปวดเพียงใดกว่าจะตัดใจจากคนอย่างเขาได้ แล้วเหตุเธอจะต้องยอมกลับไปซุก
อกคนใจร้ายอีกครั้งล่ะ สี่ปีที่ผ่านมาก็น่าจะเพียงพอแล้วมิใช่หรือ ที่จะพิสูจน์ให้เขาเห้นว่าถึงแม้ไม่มีเขาเคียงข้าง
"เธอว่าฉันมีรอยสักไหม ฉันถามว่ามีรอยสักที่หลังไหม" ลูวินซ์ถามยำ้เสียงเข้ม พลิกร่างเล็กให้หันมาสบตากับเขา
"ไม่รู้...."เธอตอบเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบนัตย์ตาคู่สวยของเขา
"ดูนี่ซะ ไอ้คลิปที่เธอเห็นเมื่อสี่ปีก่อนนั่น" มือของเขายื่นแท็บแล้ตมาตรงหน้า กดเล่นคลิปวิดิโอหนึ่งซำ้ มันเป็น
หลักฐานที่ยืนยันได้ดีว่าผู้ชายในคลิปนั้นไม่ใช่เขา
"ฉันไม่ดูอะไรทั้งนั้น! ปล่อยนะ!"
"เห็นไหมว่าไอ้ผู้ชายในคลิปนี้มันมีรอยสักที่หลัง เธอจะได้มองฉันผิดๆ แบบนั้นเสียที!"
พอเขาพูดจบเธอก็ถูกรวบตัวไปกอดไว้แน่น วีนัสมองภาพในจอแท็บแล็ตที่ถูกกดหยุดก็พบว่าแผ่นหลังของผู้ชาย
คนนั้นมีรอยสักจริงๆ
"ทีนี้เข้าใจรึยังว่าฉันไม่ได้นอกเธอ! แล้วการที่เธอหอบลูกหนีไปแบบนั้น รู้ไหมว่ามันทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าตาย!"
