มนตรารักจอมโจรแดนทราย / ช่อเอื้อง

ฮะ... ฮาคีม...”
ผู้ชายตรงหน้าทำให้เสียงที่เคยปกติของนีซารีนแผ่วเบาจนน่าใจหาย หัวใจของเธอใกล้จะวายเต็มทน เมื่อมันทำงานอย่างหนักตอนนี้ ไม่เข้าใจว่าเขาเข้ามาหาในเวลานี้ทำไม และไม่เข้าใจไปกันใหญ่ว่าเขาปิดปากเธอทำไม
“ข้านอนไม่หลับนีซารีน...”
นีซารีนมองหน้าคนนอนไม่หลับด้วยความข้องใจอย่างเห็นได้ชัด แล้วเขานอนไม่หลับมันเกี่ยวอะไรกับเธอ ทว่าเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ตนเองก็ยังไม่นอนด้วยเช่นกัน ก็ทำให้นีซารีนยกมือขึ้นยันอกกว้างโดยสัญชาตญาณ
“จะไล่ข้าออกไปรึ”
“เจ้าควรออกไป”
“เจ้าหมายความว่าถ้าข้าเห็นว่าไม่ควรออกไป ข้าก็ไม่ต้องออกไปเช่นนั้น ใช่หรือไม่นีซารีน”
นีซารีนมองคนที่เข้าใจประโยคพูดของตนผิดตาโต นี่เขาแกล้งไม่เข้าใจหรือเขาโง่เขลาจริงๆ เธอต้องการให้เขาออกไปจากกระโจมที่พักของเธอเดี๋ยวนี้ต่างหาก
“เจ้าทำให้ข้านอนไม่หลับนีซารีน”
“เจ้าก็ทำให้ข้านอนไม่หลับเช่นกัน เจ้าจะโทษข้าฝ่ายเดียวรึ”
“ข้าก็มารับผิดชอบต่อการกระทำของข้าแล้วนี่ไง”
“รับผิดชอบ?”
“ใช่.... ข้ามารับผิดชอบที่ทำให้เจ้านอนไม่หลับ และเจ้าต้องรับผิดชอบที่ทำให้ข้านอนไม่หลับเช่นกัน”
“ข้าคิดว่าข้าจะนอนหลับแล้วหลังจากนี้ จะ... เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าจะนอน”
คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่ ในเมื่อเจ้าง่วงแล้วเราก็นอนกันเถอะ”
“ฮ้า...!!”