“ลำนำนกกระเรียนแห่งหวาถิง”
เสวียหม่านเหลียงหยวน – เขียน
เกาเฟย – แปล
.
“เขา” เซียวติ้งเฉวียน รัชทายาทผู้อยู่ท่ามกลางแพรพรรณล้ำค่า
วิถีชีวิตหรูหราสูงส่ง อายุยังเยาว์วัย รูปโฉมงามราวกับหยก
อยู่ใต้คนผู้เดียว เหนือคนนับหมื่น
ทว่าเขาสูญเสียมารดาแต่เล็ก พี่น้องไม่ชอบหน้า
บิดาซึ่งเป็นองค์ฮ่องเต้หวาดระแวง เป็นเจ้ามิใช่เจ้า ขุนนางมิใช่ขุนนาง
.
“นาง” อาเป่า นางกำนัลระดับล่าง ที่เก็บงำความรู้สึก เต็มไปด้วยอดีตอันเจ็บปวด หากแต่นางก็หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี
และเมื่อนางได้ก้าวเข้าไปในวังซีย่วน เรื่องราวระหว่างเขาทั้งสองก็เริ่มต้น
ทั้งสองฝ่ายที่ต่างขั้ว ขาดพร่อง เมื่อพานพบกัน กลับงอกเงยเป็นความสัมพันธ์อันไม่เหมือนใครรูปแบบหนึ่ง
คล้ายการประลองชิงไหวชิงพริบ แต่ก็คล้ายมีความรู้สึกที่แท้จริงต่อกัน
“ได้พบกับเจ้า ไม่ใช่ความปรารถนาของข้า
แต่เมื่อพบแล้ว ก็ขอให้เจ้าจุดตะเกียงสักดวง
ส่องเป็นแสงสว่างในขุมนรกอันงดงามนี้ให้ข้าด้วย”
